Julian Barnes, uzun yıllar edebiyat ve sinema eleştirmenliği yapan, pek çok vadeli yayında ismine rastlanan bir muharrir olarak birinci romanı ‘Metroland’i 1980 yılında kaleme alır ve yazdığı her romanla mesleğinde giderek yükselmeye başlar. Bu yükselişin en büyük sebeplerinden biri Barnes’ın beşere ve onu belirleyen şartlara olan yaklaşımında kapalıdır. Çoğunlukla tartışma yaratan bahisleri keskin bir biçimde ele alıp karakterlerini, karakterlerinin nezdinde okuru türlü soru işaretleriyle çevrelerken sakin bir tansiyon içinde muharrir.
Son romanı ‘Elizabeth Finch’ de bunun en hoş örneklerinden biridir. Detay Yayınları etiketiyle, Serdar Rıfat Kırkoğlu’nun çevirisiyle raflardaki yerini alan ‘Elizabeth Finch’, tarihin de en az insan kadar güvenilmez olduğunu ve aşkın gerçekle kurduğu ilgiyi tartışan bir romandır.
ÖĞRETMENİN VAZİFESİ SORU SORMAKTIR
Peki kimdir Elizabeth Finch?
Aslında bütün kitap boyunca okur olarak biz de, tıpkı başkarakterimiz Neil üzere, bu sorunun karşılığını bulmaya çabalarız. Neil hafızasını zorlar, yaşananları hatırlayıp çeşitli notlar alır, birileriyle görüşür… Lakin tam onu tanıdığımızı düşündüğümüzde apayrı gelişmeler yaşanır ve Elizabeth Finch yeniden karşımızda, tekrar bilinmezliklerle dolu bir bayan olarak durur.
Elizabeth Finch, üniversitede Kültür ve Uygarlık dersi veren bir akademisyendir. Birinci bakışta ayırt edici pek bir özelliği yoktur. Kendi halinde biridir. Genelde sakin bir ses tonuyla konuşur lakin bahsettiği bahisler insanların itimat çemberlerini, inandıkları pahaları sarsmaya yönelik mevzulardır. Elizabeth Finch’i etkileyici kılan en kıymetli şey de esasen budur.
Elizabeth Finch, Julian Barnes, Tercüman: Serdar Rıfat Kırkoğlu, 192 syf., Detay Yayınları, 2022. İlk derste öğrencilerinin karşısına geçtiğinde onları bilgi yığınları ve tablolarla bunaltmayacağını söyler. Verdiği kitap listesini okumanın keyfe bağlı olduğunu, bir öğretmen olarak burada bulunmasının tek sebebinin diyalog kurmak ve öğrencileri düşünsel manada farklı soru ve yollarla tanıştırmak olduğunu belirtir.
Evvela tarihi ve tarihteki belirli başlı figürleri ele alır: Ursula ve on bir bin bakirenin yürüyüşüyle başlar, birtakım günler İsa’ya ve dinden dönen Julian’a, kimi günler de daha yakın periyoda gelir ve Hitler’e kadar uzanır. Ele aldığı her mevzuya farklı bir bakış açısıyla yaklaşır, vakit zaman öğrencileri kızdırır ve kışkırtır. Örneğin tektanrıcılıkla (monoteist) tekeşliliği (monogami), onun da tekdillikle (monoglot) kurduğu bağlantıdan bahsederken, “Düşlerinizden sakının. Aynı zamanda, genel bir kural olarak, çoğu insanın özlem duyduğu şeylerden de sakının. Zoraki monogami zoraki bir mutluluktur” der.
ÖLÜM-YAŞAM DENGESİ
Neil, Elizabeth Finch’in sınıfındaki öğrencilerden biridir. Ona ve onun anlattıklarına o denli çok ilgi gösterir ki, aşikâr bir noktadan sonra Elizabeth Finch onun için aşka dönüşmeye başlar. Lakin bu, bildik manada bir aşka ne kadar misal, bunu Neil da bilmez. Okul bittikten, herkes bir yere savrulduktan sonra Elizabeth Finch’le yılda bir iki kere öğlen yemeği için buluşmaya başlar. Bu buluşmalar yirmi yıl boyunca devam eder. Yaptıkları sohbette neredeyse şahsî hiçbir şey konuşulmaz, yalnızca beyin fırtınası yapılır, o kadar.
Ve günün birinde Elizabeth Finch ölür. Bu, Neil’ı hem üzer hem heyecanlandırır. Çünkü Elizabeth Finch bütün kitaplığını ona bırakmıştır. Böylelikle Neil, tahminen de birinci kez, Elizabeth Finch’in kim olduğunu öğrenmeye sahiden yaklaşır.
MOZART İKİLEMİ
Barnes bu romanında tarihe çokça yer verir. Üstelik bunu yalnızca Elizabeth Finch’in diyaloglarına da sıkıştırmaz. Neil, Elizabeth Finch’i ararken, tarih de paralel bir çizgi olarak onun çabucak yanından akar masraf.
Pek natürel bu tarih, bilinen, kabul edilen resmî tarih değildir. Sorgulanan, çeşitli varsayımlar ve tenkitlerle kaplı bir tarihtir. Elizabeth Finch tahminen de bu yüzden, “Tarihini yanlış anlamak bir ulus olmanın parçasıdır” der bir gün. İnsanları birleştiren şeylerin ortak doğrular değil, ortak yanlışlar olduğunu tez eder.
Neil da bu cümle üzerinden kendi hayatını ele alır: Oyunculuk mesleği berbat haldedir. Bir vakit sonra bu defteri büsbütün kapayıp apayrı bir kesime geçip mantar yetiştirmeye başlar. Birbiri gerisine iki berbat evlilik yapar. İkisinden de boşanır. Çocukları vardır ve hayatı hiç de gençliğinde hayal ettiği üzere değildir. O da, “Tarihimizi yanlış anlamak bir aile olmanın parçasıdır” der. Sonra da mevzuyu Tolstoy’un meşhur cümlesini tersinlemeye getirir. Aslında keyifli ailelerin birbirlerinden farklı olduklarını, aile bireylerinin memnunluk için kendilerinden taviz verip başkalarına itina gösterdiklerini ancak mutsuz ailelerin genelde daima birebir kusurlar yüzünden mutsuz olduklarını söyler. Bunun en temel göstergesinin de kendi hayatı olduğunu vurgular. Bu da bizi Elizabeth Finch’in “Mozart ikilemi” olarak isimlendirdiği soruya yaklaştırır:
“Hayat güzel, ama hüzünlü müdür; yoksa hüzünlü, ama güzel midir?”
